29 มิ.ย.2568 นายสมชัย ศรีสุทธิยากร อดีต กกต. โพสต์ภาพและข้อความผ่านเฟซบุ๊กถึงการชุมนุมของประชาชนวานนี้ที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อเรียกร้องให้นายกฯ “แพทองธาร ชินวัตร” ลาออกว่า คนรุ่นนี้ จะร่วมชุมนุมใหญ่ได้อีกกี่ครั้ง

พวกเขาไม่ใช่คนหนุ่มสาว ไม่ใช่วัยทำงาน ส่วนใหญ่อาจเป็นวัยที่เกษียณหรือใกล้เกษียณอายุแล้ว มีความพร้อมด้านสุขภาพและฐานะเศรษฐกิจพอสมควร เรียกว่าเสียเงินค่ารถเดินทางมาร่วมชุมนุมเองได้โดยไม่เดือดร้อน

ชีวิตพวกเขาบางคนในวัยเด็กอาจผ่านประสบการณ์การเสียดินแดนเขาพระวิหารเมื่อปี พ.ศ. 2505 ที่ซึมซับความรู้หวงแหนแผ่นดินของคนไทยในช่วงนั้น พวกเขาเรียนประวัติศาสตร์ที่ปลูกฝังเรื่องราวการเสียดินแดนของไทยนับสิบครั้งและสอนว่า เราถอยไม่ได้อีกแล้ว

พวกเขาเห็นความสำคัญของเส้นพรมแดน เห็นพ้องในคำว่าอริราชศัตรู หากมีชาติใดก็ตามที่รุกล้ำเข้ามาในประเทศ และพร้อมสนับสนุนกองทัพในการผลักดันออกไป โดยไม่ยอมเสียพื้นที่แม้แต่ตารางนิ้วเดียว ในขณะที่คนรุ่นใหม่อาจมีทัศนคติอีกแบบว่า เราจะเสียเลือดเนื้อเพื่อรักษาพรมแดนที่ไม่มีจริง รักษาก้อนหินโบราณที่เรียกว่าปราสาทไปทำไมกัน

นี่คือคำอธิบายว่า ทำไมคนวัย 70 ขึ้น เช่น สนธิ แก้วสรร สมชาย และคนอื่น ๆ ต้องออกมา ในขณะที่พรรคสีส้มที่เป็นตัวแทนคนรุ่นใหม่กลับเงียบกริบและเที่ยวจับจ้องว่าจะเป็นการเรียกทหารมาจัดการวิกฤตการเมือง

คนชุมนุมมามากเกินคาดและทรหด แม้ฝนจะกระหน่ำอย่างหนักแต่พวกเขาก็ยืนหยัดและร่วมชุมนุมแบบไม่ถอย

ผู้จัดการชุมนุม คือ คนมืออาชีพที่เรียนรู้สะสมประสบการณ์การชุมนุมมากว่า 20 ปี เวทีจึงงดงามด้วยแสงสีเสียง และการปลุกเร้าในจังหวะที่เหมาะสม

แม้จะมีศิลปินเพื่อชีวิตมาร่วมขับกล่อม แต่เพลงที่ใช้กลับเป็นเพลงปลุกใจโบราณ อาทิ บ้านเกิดเมืองนอน เพลงชาติ และเพลงสรรเสริญพระบารมีในตอนจบ

ถามจุดติดไหม คำตอบตรงไปตรงมาคือ ไม่ใช่แสงเทียน แต่คือเปลวไฟที่โหมกระหน่ำรัฐนาวาของตระกูลชินวัตร