“นั่งร้านกลางบ้าน” แทนใจถึงคุณตา ความทรงจำที่ยังไม่จางในวันที่น้ำท่วมอีกครั้ง

คุณยายทองมา เปิดใจเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงปนรอยยิ้มเจือความคิดถึงว่า ตนเคยอยู่กับคุณตา ใจ ที่ได้เสียชีวิตไป โดยทุกปีบ้านหลังนี้จะเผชิญกับน้ำท่วมเสมอ บางปีน้ำสูงถึงครึ่งตัวบ้าน โดย ก่อนคุณตาจะเสีย เขาไปซื้อไม้มาทำเป็นนั่งร้านกลางบ้านเองกับมือ เอาไว้วางข้าวของไม่ให้เปียก แล้วเราสองคนก็นอนอยู่บนนั้น พอน้ำท่วมมากๆ ก็ต้องพายเรือออกหน้าต่างคุณยายกล่าวทั้งยิ้มทั้งน้ำตา

นับแต่นั้นมา นั่งร้านกลางบ้าน กลายเป็นพื้นที่สำคัญที่ทั้งใช้ชีวิต พักผ่อน และหลบภัยจากน้ำท่วม และกลายเป็นของแทนใจ ที่คุณตาใจ ทิ้งไว้ให้คุณยายได้เห็นและระลึกถึงทุกวัน ตนเอง อยู่คนเดียวก็เหงา แต่ยังโชคดีที่มีนั่งร้านคุณตาทิ้งไว้ให้อย่างน้อยก็เหมือนเขายังอยู่ด้วยกัน แม้น้ำจะเริ่มสูงขึ้นทุกวัน แต่คุณยายทองมา ก็ยังไม่ยอมทิ้งบ้าน เพราะเชื่อว่า น้ำมา เดี๋ยวก็ไปและเธอก็ยังคงยืนหยัดอยู่กับความทรงจำอันมีค่าที่คุณตาทิ้งไว้ให้บนนั่งร้านกลางบ้าน