3. ผมอยู่หน้างานได้รับการประสานจากพี่น้องทุกสารทิศ คำถามแรกคือ ทหารขาดอะไรบ้าง อยากช่วย ซึ่งหน้าแนวส่วนใหญ่ต้องการของใช้ส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ เช่น ถุงเท้า กางเกงใน เสื้อยืดรองใน ยากันยุง บุหรี่ สบู่/ยาสีฟัน น้ำขวด อาหารแห้ง เนื่องจากเราเคลื่อนกำลังเข้าควบคุมพื้นที่ตามแผนที่ 1:50,000 ที่เรายึดถือ หลายพื้นที่เข้าตั้งฐานใหม่ ถนนเข้าไม่ถึง น้ำ/อาหารส่งยากลำบาก ไม่มีน้ำอาบ เสื้อผ้าไม่ได้ซัก ส่งอาหารยาก บางฐานต้องเดินลงจากเขามารับอาหาร 2-3 ชม. วันละครั้ง อาหารแห้งจึงมีความจำเป็น ซึ่งเป็นเรื่องปกติของการปฏิบัติการทางทหาร

4. เมื่อตั้งฐานใหม่ ถนนเข้าไม่ถึง จำเป็นต้องตัดถนนเร่งด่วนเพื่อส่งกำลัง เคลื่อนย้ายกำลัง งบราชการเพื่อสร้างถนนไม่ได้ตั้งไว้ งบกลางต้องใช้เวลา คนไทยรู้ก็อยากบริจาคเงินสนับสนุนให้ทหารช่างตัดถนนให้ทหารหน้าแนว กองทัพเราไม่อยากรับเป็นเงินเกรงจะเกิดปัญหา ก็ขอรับเป็นน้ำมันหรือวัสดุ หรือเส้นไหนที่เห็นว่าปลอดภัยเอกชนสามารถเข้าทำให้ได้ก็ขอให้เข้ามาทำให้เลย จึงปรากฏมีชาวบ้าน มูลนิธิ พระสงฆ์ เข้ามาช่วยทำถนนให้ทหารในหลายพื้นที่

5. การรบสมัยใหม่ต้องใช้เทคโนโลยี ใช้โดรน ใช้กล้องตรวจการณ์ งบประจำปีไม่ได้ตั้งไว้ หรือตั้งไว้แต่ไม่เพียงพอ มีภาคเอกชนประสงค์บริจาคให้เราก็รับแต่ขอรับเป็นของ อาจเป็นโดรนพลเรือนมาดัดแปลงขาดความปลอดภัยบ้าง แต่เราก็มาคิดมาตรการรักษาความปลอดภัยเสริมเอา ดีกว่าไม่มีใช้ตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามเลยซึ่งจะเสียเปรียบในทางการรบมากกว่า

6. รถ ยานพาหนะ บังเกอร์ ยางรถยนต์(ทำบังเกอร์เร่งด่วน) คนไทยอยากบริจาคเราก็รับเป็นสิ่งของไม่รับเป็นเงิน พื้นที่ไหนปลอดภัยท่านเข้าไปช่วยทำได้เราก็อำนวยความสะดวกให้

7. ทุกอย่างเกิดเร็ว หน้างานต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ให้กำลังพลสะดวก ปลอดภัย เป้าหมายคือ บรรลุภารกิจให้ได้ก่อน การควบคุมจัดทำทะเบียนรับบริจาค/ทะเบียนแจกจ่ายเราก็พยายามจัดทำ แต่ก็ไม่ถึงกับสมบูรณ์นัก เพราะบางทีก็ประสานจัดส่งที่หน้าแนวเลยเพื่อให้หน่วยมีของใช้เร็วที่สุด บางทีผู้บริจาคอยู่ในพื้นที่ก็ประสานตรงกับทหารหน้าแนวที่รู้จักกันนำของไปส่งให้กันโดยตรงโดยที่หน่วยหน่วยเหนือไม่รู้ แต่เมื่อจบศึกเราก็พยายามสอบทานจัดทำบัญชีคุมเพื่อควบคุมสิ่งของที่ได้รับมาให้เกิดความโปร่งใส