ก่อนหน้านั้น นิติพงษ์ ห่อนาค หรือ พี่ดี้ ศิลปินนักแต่งเพลงชื่อดัง ได้โพสต์ข้อความให้กำลังใจ เจ๊ปอง อัญชะลี ไพรีรัก ผู้อำนวยการข่าวหนังสือพิมพ์แนวหน้า ซึ่งมีกำหนดฟังคำตัดสินของศาลฎีกา ในคดีบุกยึดสถานีโทรทัศน์แห่งประเทศไทย (NBT) ในวันศุกร์ที่ 19 ก.ย.นี้ ซึ่งเป็นคดีที่เกิดในช่วงการชุมนุมของกลุ่มพันธมิตร โดยระบุว่า ” ปอง..อัญชะลี ไพรีรัก…เป็นน้องสาวที่รักของฉัน…ไม่ใช่แค่ไพรีเท่านั้นที่รัก….เออ คนอะไร นามสกุลแปลว่า แม้แต่ฝ่ายตรงข้าม ข้าศึก ก็ยังรัก….เมื่อสี่ปีที่แล้ว…..ฉันเจอปองครั้งแรกที่บ้าน….ปองอยากทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเพลงเพื่อให้คนรักกัน..รักชาติ…แต่นางเล่าให้ฟังทีหลังว่า นางกลัวพี่ดี้..พี่ดี้แม่งน่ากลัว…เลยอ้อมไปที่เพื่อนบ้านของฉันที่ชื่อ สินจัย เปล่งพานิช…ให้พามาหาฉันที่บ้าน…
หยุดตรงนี้แปป…..โลกนี้จงได้ยินเถิดว่า….ปองอัญชะลี เคยกลัวพี่ดี้…..นางพญาฆ่าสิบทิศมากลัวตาแก่ขี้เมาด้วยเหตุผลอะไรหนอ….
โปรเจคตอนนั้นคือ การทำเพลง….“บ้านเกิดเมืองนอน”….มาปรึกษาฉัน…ที่จริงตอนนั้นก็มีเวอร์ชั่นพี่น้องศิลปินท่านอื่นๆ ก็ทำมาแล้ว….ส่วนฉันก็ได้แต่แนะนำว่า ควรทำเวอร์ชั่นจริงจัง ให้ได้ยินคำร้องทำนองแบบกินลึกในหัวใจ….ให้นักร้องเสียงระฆังอย่างน้ำมนต์ ธีรนัยน์ ณ หนองคาย….
รักชาติแบบห้าวหาญได้ด้วย….และควรจะรักชาติแบบลึกเข้าไปในหัวใจได้ด้วย…..
เพลงปลุกใจไม่ใช่แค่เพลงมาร์ชดุเดือดดอก…..
“บ้านเกิดเมืองนอน” เวอร์ชั่นอ้อยสร้อย ถ้าเสียงเป็นน้ำมนต์…ภาพก็ควรเป็นสินจัย…อย่างที่หลาย ๆ คนได้เห็นกันแล้ว….
หลังจากจบโปรเจคนั้น….ชีวิตฉันกับอัญชะลีก็ผูกกันอย่างที่ฉันเองก็เข้าใจไม่ได้….ว่าทำไมนางดีกับฉันได้ขนาดนั้น…. แล้วฉันก็ไม่ได้พิเศษกว่าญาติมิตรคนอื่นของปอง….ปองดูแลเพื่อน พี่ น้อง เหมือนกับตัวเองไม่ต้องชาร์จแบตเตอรี่….บ้าแท้ๆ บ้ามากๆ ผ่านจากวันที่ ปองเคยบอกกลัวพี่ดี้….ปีต่อมา…ฉันเป็นฝ่ายกลัวปอง….ทำไมมึงดีกับกูขนาดนี้ นี่ต้องไม่ใช่คนปกติแล้ว….
….ต้องเล่าเรื่องสักเรื่อง….จากหลายเรื่อง…..จะได้พอนึกภาพออก ซึ่งถึงนึกภาพออก ก็ไม่อาจเข้าใจ…
…มีโปรเจคแซนด์บอกซ์ ที่จะไปช่วยภูเก็ตนั่นแหละ….ปองก็ส่งฉันไปให้ช่วยคิด ว่าจะฟื้นฟูยังไงช่วงโควิด…
..ฉันกับคณะก็บินไปภูเก็ต… ช่วงวันที่ 30 ธันวา เลยนะ….ไปถึงสนามบินภูเก็ต…ควรจะมีคนมารับ…คนจะมารับ แม่งลืม….ฮ่า เราก็นั่งแท็กซี่รถตู้กันไปโรงแรมเอง….โรงแรมที่ปองจองไว้….ก็มีทัวร์จีน เราต้องแยกห้องกันนอนไกลกันมาก…
ฉันก็ไม่กล้าโทรหาปองหรอก….เพราะก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเกินเหตุ…แต่รู้สึกว่าน่าจะไม่เฮฮา…ก็เลยแอบเช็คเอ๊าท์เอง….. แล้วโทรหาน้อง..ที่มันทำที่พักที่ซอยรมณีย์….ให้มารับพวกกูหน่อยได้ไหม….มันก็มารับ…
ย้ายเสร็จ….ปองโทรมาว่าเรียบร้อยดีไหม….พี่เรียบร้อยดีจ้ะ แต่ย้ายโรงแรมนิดนึง….
นางจองตั๋วเครื่องบิน บินมาภูเก็ต วันที่หนึ่งมกราคมเป๊ะ….บ้าไหม… ทำไมพี่ดี้ถึงย้ายโรงแรม…. แล้วนางก็มากับผู้ช่วยคนสนิท ลงมาที่ซอยรมณีย์….มาอยู่ด้วย….แล้วก็ติดโควิดกัน…..
นางควรจะอยู่กรุงเทพฯ ทำงานของนาง….นางมาติดแหง็กที่ภูเก็ต กลับ กทม.ไม่ได้…เจ็ดวัน…ช่วงปีใหม่ด้วย… อันนี้คือ ตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนิสัยหัวใจของปอง….ซึ่งไม่ได้ทำให้ฉันเป็นพิเศษคนเดียวแต่อย่างใด…..
ปองดูแลผู้คนที่ปองคิดว่าควรดูแล…เยอะไปหมด…จนฉันว่านางมีโคลนนิ่ง… ฉันก็แค่พี่ชายเพิ่งรู้จักได้สี่ปีเอง…. มีพี่น้องอีกหลายคนมาก ที่เคยคุยกัน นางก็ไปถึง ไปทั่ว จัดให้ครบ จบได้จบ…. ตัวเล็กนิดเดียว…หายใจก็ฟืดฟาด…สุขภาพก็ไม่ได้แข็งแรงกว่าชาวบ้านอายุเท่า ๆ กันหรอก เบาได้ก็เบาบ้าง ฉันก็บอกมันงี้แหละ
……………….
19 ศุกร์นี้….ปองต้องไปฟังศาลฎีกา อ่านคำพิพากษา คดีไปบุก NBT ตั้งแต่สมัยพันธมิตรโน่น…..
ชั้นต้น ชั้นอุทธรณ์ ปองโดน…..ศุกร์นี้ ขึ้นฎีกา ผิดก็ผิด ถูกก็ถูก สังคมต้องเคารพกติกาและคนชี้ขาด ไม่งั้นวุ่นวาย…
ปองเตรียมตัวทุกอย่างแล้ว…แบบยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ต้องมีความละอายใจอะไรให้แปดเปื้อน… บอกฉันแล้วว่า…ไม่ต้องมาเยี่ยม ไม่ต้องติดต่อ…ให้ “ต้นตาล” คนสนิทและขับรถ เข้าเยี่ยมเท่านั้น…
ฉันได้แต่ภาวนาว่า…..ระบบศาลเขาให้มีสามระดับ…ก็เพราะเหตุนี้ ให้มีการพิจารณาที่มีระดับวุฒิภาวะที่สูงขึ้น….
ฉันหวังว่า….ศาลฎีกา…จะมองเห็นเจตนา มีวิจารณญาณ ว่า ความผิด กับความเลว นั้นควรจะลงโทษในระดับใด…
ทำผิด…ต้องรับผิด….น้องฉันมันโคตรแมน…
แต่เจตนาเลว..ดี…ขอให้น้องฉันได้รับความยุติธรรมด้วยเทอญ…”
