ในเฟซบุ๊กบุ๊ก Ple Nakorn โพสต์ข้อความระบุว่า ในฐานะที่อีกหนึ่งในสถานภาพทางการงานของเรา….”อาชีพนักแสดงตลก”คืออีกหนึ่งอาชีพที่เราภูมิใจ….ถือเป็นอาชีพแรกเลยตั้งแต่เข้าวงการมาตั้งแต่ตอนเรียนปี1มหาลัยคือการแสดงตลกในรายการยุทธการขยับเหงือก…ไม่ง่ายเลย โคตรยาก จะเล่นยังงัยให้คนขำได้วะ??..เราต้องศึกษาอย่างหนักเพื่อที่จะทำให้คนหัวเราะได้ ใช้เวลาเกือบ3ปีกว่าจะทำให้คนหัวเราะเราได้บ้างในครั้งนั้น…ศึกษาทั้งจากตลกคลาสสิคอย่างชาลี แชปปริ้น,เบนนี่ ฮิลล์,มิสเตอร์บีนฯ,ศึกษาศาสตร์การแสดงของเมืองนอกทุกประเภททั้งละครเวที,pantomime, tragicomedy,Black comedy,fast comedy ฯอ่านวรรณกรรมทุกอย่างทีตลกไปจนถึงหนังสือชวนหัวอย่างขายหัวเราะ….
จนกระทั่งเรามาเจอศาสตร์ศาสตร์นึงที่เรียกว่าตลกคาเฟ่….อุตส่าห์ไปหาศึกษามาซะไกลตัว แต่กลับมาเจอศาสตร์ชั้นครูอยู่ข้างบ้านเรานี่เอง พระราม9คาเฟ่….ไปแอบนั่งเรียนรู้แอบจำมาทุกคืนแอบคิดในใจว่านักแสดงเหล่านี้เขาไปร่ำเรียนวิชาตลกนี้มาได้อย่างไรจากไหนทำไมเขาถึงตลกกันเป็นธรรมชาติไหลลื่นลึกซึ้งเหมือนไม่ได้แสดง มันคือศาสตร์ที่เราสงสัย เราแอบศึกษา…แอบไปนั่งดูทุกคืนถึงมุขซ้ำก็ขำทุกคืน….
ตลอด30ปีที่อยู่วงการมาเรามีครูจากสายตลกนี้เกิดขึ้นมากมายจากการได้ร่วมงานด้วย ตั้งแต่ล้อต๊อก(ท่านได้เป่ากระหม่อมเราก่อนแกเสียชีวิต1อาทิตย์ แกบอกขอไห้เองตลกนะไอ้เปิ้ล) ป๋าเทพ พี่โน้ต พี่เด๋อ พี่หม่ำ ฯลฯ…ระดับครูล้วนๆ
และอีกคนที่เราแอบจดแอบจำตอนได้ร่วมงานกัน แต่ก็ทำตามได้ยากมาก…”น้าค่อม”…….เอาแป้งทาหน้าขาวแบบปาดทีเดียว ค่อยๆหันมามองหน้าเราแล้วค่อยเผยอยิ้มเห็นฟันเหยิน…แล้วพูดว่า “โอเคมั้ย…ไอ้สัส!!!”
ก่อนที่ครูคนนี้จะจากไป….“ไอ้สัส”…คือปรัชญาที่มีค่ามากที่น้าค่อมทิ้งไว้บนโลกใบนี้ ให้เราได้คิด..
คนคนหนึ่งพูดคำว่า”ไอ้สัส”ด้วยใจที่สวยงาม กับอีกคนบางคนที่มักพูดว่า..สวัสดีครับ หรือสบายดีมั้ยครับคุณเปิ้ล…ด้วยใจที่หยาบคาย…คำไหนสวยงามกว่ากัน???อิจฉาเทวดาที่กำลังจะได้หัวเราะกันอย่างมีความสุข หัวเราะลั่นกันอยู่บนท้องฟ้า……คิดถึงน้าค่อม #น้าค่อม
