“google doodle” ครบรอบ 75 ปี ไดอารี่ Anne Frank เหยื่อโศกนาฏกรรมยุคสงคราม

“google doodle” กูเกิล ดูเดิล เปลี่ยนโลโก้เป็นสไลด์เนื้อหาที่ตัดตอนมาจากไดอารี่ของ Anne Frank (แอนน์ แฟรงค์) เด็กสาวหนึ่งในเหยื่อโศกนาฏกรรมสงครามนา ซี เจ้าของบันทึกลับชื่อดังก้องโลกที่ถ่ายทอดเรื่องราวระหว่างการซ่อนตัวจากการสังหารหมู่ชาวยิวที่สร้างทั้งความสะเทือนใจและความประทับใจมาจนถึงปัจจุบัน จนถูกตีพิมพ์เป็นหนังสือกว่า 70 ภาษาและมียอดขายมากกว่า 30 ล้าน และวันที่ 25 มิถุนายนนี้ เป็นวันครบรอบ 75 ปีของการตีพิมพ์ไดอารี่ของเธอ ซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในหนังสือที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่

 

 

 

 

 

 

Anne Frank (แอนน์ แฟรงค์) เกิดเมื่อวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1929 ในเมืองแฟรงก์เฟิร์ต ประเทศเยอรมนี เมื่อพรรคนา ซีเริ่มมีอำนาจในเยอรมนี ครอบครัวของเธอก็ย้ายไปอัมสเตอร์ดัม ประเทศเนเธอร์แลนด์ เพื่อหนีกองทัพนา ซีจากการเลือกปฏิบัติและความรุนแรงต่อชาวยิว  เช่นเดียวกับชาวยิวคนอื่น ๆ อีกกว่า 25,000 ชีวิต จนกระทั่งค.ศ. 1940 เยอรมนีก็บุกเนเธอร์แลนด์ ชาวยิวหลายล้านต้องเผชิญกับโศกนาฏกรรมอย่างไร้มนุษยธรรม ทั้งการจำคุก ประหารชีวิต ไปจนถึงการยังค่ายกักกันที่ไร้มนุษยธรรม บางส่วนเลือกที่หนีออกจากบ้านหรือไปซ่อนตัวในสถานที่ต่าง ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ในช่วงฤดูใบไม้ผลิปี 1942 ครอบครัวของแอนน์ได้หลบหนีไปซ่อนตัวในห้องลับใต้หลังคาของบริษัทพ่อเธอ ซึ่งเป็นอพาร์ตเมนต์แคบ ๆ สองชั้นและมีห้องใต้หลังคาอีกหนึ่งชั้น ทั้งเจ็ดคนใช้ชีวิตในห้องนั้นเงียบ ๆ ในเวลากลางวันและฟังข่าวสารจากวิทยุในตอนกลางคืน โดยมีบุคคลภายนอกไม่กี่คนคอยให้ความช่วยเหลือและแอบนำเสบียงอาหารมาให้พวกเขา และแล้วช่วงเวลาที่น่าจะมีความสุขมากที่สุดในขณะนั้นก็มาถึง เมื่อเธอได้รับของขวัญวันเกิดอายุ 13 ปี เป็นสมุดบันทึกปกแข็งที่เธอไม่รู้เลยว่า เรื่องราวบันทึกของเธอต่อจากนี้จะเปลี่ยนโลกไปตลอดกาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตลอดเวลา 25 เดือน เธอได้เติมเต็มช่องว่างลงในสมุดบันทึก ทั้งความฝันที่อยากเป็นนักเขียนมาเสมอ เรื่องราวการใช้ชีวิตประจำวัน ความชอบและความไม่ชอบ ความคิด ความเชื่อและความรู้สึกของต่อเรื่องต่าง ๆ ของเธอไว้อีกมากมาย “ที่ใดมีความหวัง ที่นั่นมีชีวิต มันเติมเต็มความกล้าหาญและทำให้เราแข็งแกร่งอีกครั้ง”  เป็นข้อความที่แอนน์บันทึกเอาไว้ แม้จะต้องหลบซ่อน แต่เธอยังคงมีหวังเสมอว่าจะได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระอีกครั้ง เธอไม่ปล่อยให้คืนวันเหล่านั้นสูญเปล่า แอนน์มักใช้เวลาช่วงบ่ายในการเขียนบันทึกหรือเรียนสิ่งต่าง ๆ ที่เธอสนใจอยู่เสมอ และหวังว่าบันทึกของเธอจะสามารถตีพิมพ์ได้หลังสงคราม ในชื่อเรื่อง Het Achterhuis (The Secret Annex)