สมาพันธ์สมานฉันท์แรงงานไทย (สสรท.) สมาพันธ์แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ (สรส.) สมาพันธ์แรงงานอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย(CILT) และสภาเครือข่ายกลุ่มผู้ป่วยจากการทำงานและสิ่งแวดล้อมแห่งประเทศไทย ร่วมแถลงการณ์ เนื่องในวันความปลอดภัยในการทำงานแห่งชาติ ระบุว่า 10 พฤษภาคม 2536 เกิดเหตุการณ์เศร้าสลดเกิดขึ้น เมื่อไฟไหม้ที่โรงงานตุ๊กตาของ บริษัท เคเดอร์อินดัสเตรียล ไทยแลนด์ จำกัด ย่านนครปฐม เป็นเหตุให้มีคนงานเสียชีวิต 188 ราย และพิการ บาดเจ็บอีกเป็นจำนวนมาก จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นขบวนการแรงงานได้เรียกร้อง ผลักดันให้รัฐบาลและสังคมได้ตระหนัก เรื่อง ความปลอดภัยในการทำงาน จนคณะรัฐมนตรี

เมื่อวันที่ 26 สิงหาคม 2550 กำหนดให้วันที่ 10 พฤษภาคม ของทุกปีเป็น “วันความปลอดภัยในการทำงานแห่งชาติ” 14 ปีต่อมา คณะรัฐมนตรีได้มีมติ เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 2550 กำหนดให้ “แรงงานปลอดภัยและสุขภาพอนามัยดี (Safety Thailand) เป็นวาระแห่งชาติ” กำหนดให้มีแผนแม่บทด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสภาพแวดล้อมในการทำงานแห่งชาติ มีการตราพระราชบัญญัติความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงาน พ.ศ. 2555 รวมทั้งการให้สัตยาบันอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศ ฉบับที่ 187 ว่าด้วยกรอบเชิงส่งเสริมการดำเนินงานความปลอดภัยและอาชีวอนามัย ค.ศ. 2006 (พ.ศ. 2549) เมื่อวันที่ 23 มีนาคม 2549

​แม้จะมีนโยบาย มีกฎหมาย และรับรองอนุสัญญา ซึ่งเป็นกติกาทางสากลแล้วก็ตามแต่
ในความเป็นจริงจากวันนั้นจนถึงปัจจุบัน ผ่านไปกว่า 30 ปี ชีวิตคนงานก็ยังต้องเผชิญกับความ
ไม่ปลอดภัยในการทำงาน สภาพแวดล้อมในการทำงาน ความเสี่ยงจากเครื่องจักรอันตราย และท่าทางการทำงานที่ซ้ำซาก งานหนักเกินกำลัง ที่ทำให้เกิดโรคเรื้อรัง เช่น อาการปวดหลัง จากการต้องยกของหนักเป็นเวลานานทั้งวัน ทำให้ป่วยสะสมมีอาการเจ็บปวดกล้ามเนื้อ เส้นเอ็น กระดูก และข้อ มีหลายรายที่เป็นโรคโครงสร้างกระดูก เออร์โกโนมิกส์ (Ergonomics) และการทรงตัว โรคเกี่ยวกับตา หู คอ จมูก เช่น ตาแห้ง ตาระคายเคืองเรื้อรัง ตาแพ้แสง เจ็บคอบ่อยหรือเรื้อรัง และยังมีอาการคัดจมูกน้ำ มูกไหลแบบที่เรียกว่าภูมิแพ้ ปัญหาเกี่ยวกับการได้ยิน การเจ็บป่วย และโรคจากการทำงานยังคงเป็นอัตราสูงอย่างน่ากังวล

​นับตั้งแต่ต้นปี 2568 เป็นต้นมา สถานการณ์ เรื่อง ความปลอดภัยที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากอุบัติเหตุ จากการทำงานในการก่อสร้างเครน นั่งร้านถล่มทับคนงานเสียชีวิต บาดเจ็บ โดยเฉพาะการก่อสร้างทางด่วนบนถนนพระราม 2 คือ ความเลวร้าย ความตายที่เกิดขึ้นซ้ำซากกระบวนการแก้ไขปัญหาแบบขอไปที คือ สิ่งที่สังคมพบเห็นแล้วเลือนหายไปในเวลาอันสั้น แล้วก็เกิดเหตุระลอกใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำอีก เหตุการณ์ไฟไหม้รายวันในโรงงานอุตสาหกรรมในพื้นที่ต่าง ๆ เกิดการระเบิด สารเคมีรั่วกระจาย ในบางเหตุการณ์ร้ายแรงถึงขนาดต้องอพยพผู้คน ประกาศภาวะฉุกเฉินในพื้นที่ คนงานต้องเสียชีวิต บาดเจ็บ ประชาชน ชุมชนเดือดร้อน อยู่กันอย่างแบบผวา ในอีกด้านหนึ่งปรากฏการณ์อากาศพิษ จากการปล่อยสารพิษของโรงงานอุตสาหกรรมทุก ๆ วัน ฝุ่น PM ๒.๕ จากยวดยานพาหนะ ไฟป่า การเผาเศษวัสดุทั้งในประเทศ และฝุ่นควันข้ามแดน ได้ส่งผลกระทบอย่างหนักหน่วงต่อสุขภาพของประชาชน คือ ความเป็นจริงที่บ่งชี้และย้ำเติมว่า

“ชีวิตคนงานตกอยู่ในความเสี่ยง ยังไร้มาตรฐานความปลอดภัย” ผู้ใช้แรงงาน ก็ยังไม่สามารถเข้าถึง การวินิจฉัยโรค กับแพทย์เชี่ยวชาญทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และสิ่งแวดล้อม ในคลินิกโรคจากการทำงานได้ ยังมีคนงานที่เจ็บป่วยและอุบัติเหตุจากการทำงาน ยังมีคนงานไม่รู้อีกจำนวนเท่าไหร่..ในแต่ละปี ที่เจ็บป่วย ได้รับอันตรายจากการทำงาน “ซึ่งเป็นตัวเลขที่หายไป” นโยบาย Zero accident กับการปกปิดข้อมูลที่เป็นจริง คือ ปัญหาหนึ่งที่ขบวนการแรงงานเห็นว่าควรยกเลิก แล้วมาทำเรื่องส่งเสริมความปลอดภัยฯ อย่างแท้จริง เพื่อเป็นการป้องกัน

​อีกกรณีหนึ่ง ที่สะเทือนใจคนไทยและทั่วโลก คือ การเกิดเหตุภัยพิบัติแผ่นดินไหวเมื่อปลายเดือนมีนาคมทำให้อาคารต่างสั่นไหวเกิดความเสียหาย ตึกสำนักงานตรวจเงินแผ่นดินที่อยู่ระหว่างการก่อสร้างพังถล่มทับคนงานทั้งแรงงานไทยและแรงงานข้ามชาติ ทำให้มีผู้เสียชีวิต บาดเจ็บ และสูญหายซึ่งอยู่ระหว่างการค้นหาเป็นจำนวนมากจากวันที่ตึกถล่มจนถึงวันนี้ยังไม่สามารถค้นหาได้ครบทั้งหมด และจากการสืบค้นมีความเป็นไปได้สูงว่า สาเหตุตึกถล่มเกิดจากการทุจริตในกระบวนการก่อสร้าง ช่างเป็นเรื่องที่น่าอดสูยิ่งนักและอับอายไปทั่วทั้งโลก ในขณะที่ระบบการเตือนภัยพิบัติไม่มี แม้ประเทศไทยรัฐบาลป่าวประกาศว่าเราอยู่ในยุค ๔.๐ กำลังก้าวสู่ยุค ๕.๐ มาตรการ การแจ้งเตือนภัยยังไม่สามารถทำได้ แม้แต่นายกรัฐมนตรีคุณแพทองธาร ชินวัตรออกมาใหสัมภาษณ์ต่อสื่อมวลชนว่า “ตนเองก็ไม่ทราบ ไม่ได้รับการแจ้งเตือน” แล้วประชาชน

จะคาดหวังอะไร ยังไม่นับรวมถึงการเสียชีวิตและบาดเจ็บของประชาชนในช่วงเทศกาลสำคัญ ๆ ในแต่ละปีนับ 10,000 รายวัน ความปลอดภัยในการทำงานแห่งชาติ ปี 2568 ขบวนการแรงงาน โดยสมาพันธ์สมานฉันท์แรงงานไทย (สสรท.) สมาพันธ์แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ (สรส.) สมาพันธ์แรงงานอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย (CILT) และสภาเครือข่ายกลุ่มผู้ป่วยจากการทำงานและสิ่งแวดล้อมแห่งประเทศไทย จึงมีข้อเสนอต่อรัฐบาล ดังนี้