“ชูวิทย์” กัดไม่ปล่อยจิ้งจอกเฒ่า “ฮุน เซน” ย้ำสันดานไม่ธรรมดา ระวังล่อไทยเจรจาแฝงเร้น ใช้เวทีโลกแบ่งแผ่นดินจุดทับซ้อน

ฮุนเซน เป็นเผด็จการที่ยิ่งกว่าเผด็จการคนอื่นๆ ในโลก ผ่านสงคราม ผ่านความยากลำบาก ผ่านความเป็นความตาย ฮุนเซน ไม่ใช่นักการเมือง แต่เป็นนักฉวยโอกาส ในขณะกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ จะพลิกวิกฤตกลับเป็นโอกาสทุกครั้ง ผู้นำทุกประเทศทั่วโลกตั้งแต่ ทรัมป์ สีจิ้นผิง ปูติน จนถึง ฮุนเซน ต่างรู้ว่า “สงครามชาตินิยม“ คือสงครามที่หอมหวลเสมอ

โดยเฉพาะการเปิดสงครามกับประเทศที่ใหญ่กว่า กองทัพพร้อมกว่า อย่างประเทศเพื่อนบ้านแบบประเทศไทยในเรื่องดินแดนทับซ้อน ฮุนเซน จะไม่มายอม “ศิโรราบ“ ให้ไทยโดยเด็ดขาด นี่คือที่มาของ ”ละครลวงโลก“ ของ ฮุนเซน ที่กำลังทำให้คนเขมร และชาติอื่นๆ เห็นว่า “เขมรถูกไทยรังแก” ด้วยความจนกว่า เล็กกว่า

หากเทียบไปเหมือน ”คนจนถูกคนรวยรังแก” ยิ่งในพื้นที่ทับซ้อนที่ไม่ชัดเจน ยิ่งทำให้ ฮุนเซน ใช้เป็นข้ออ้างกับประเทศต่างๆ จนถึงองค์กรกลางอย่างสหประชาชาติได้ เขมรไม่ได้ใช้อาวุธอย่างเดียว แต่ยังดำเนินการทางการฑูตด้วยการฟ้องป้ายสีไทยต่อทุกที่ทุกโอกาส พยายามลากไปถึง “ศาลโลก” ให้ได้

ฮุนเซน รู้จักการเมืองไทยเป็นอย่างดี ตลอดระยะเวลายาวนาน รัฐบาลไทยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไป แต่สันดาน ฮุนเซน ไม่เคยเปลี่ยน รู้ทั้งรู้ว่าอาวุธที่เขมรมีไม่มีทางสู้ไทยได้ในทุกด้าน แต่ยังเลือกที่จะสู้ จะยิงก่อนรุกก่อนเสมอ ในสายตาเราคือ “ความขัดแย้งเรื่องดินแดน” แต่ในสายตา ฮุนเซน คือ “คะแนนนิยม” ที่กล้ากระตุกหนวดเสือ ปลุกกระแสให้คนเขมรรักชาติ

เงินของ ฮุนเซน มากล้นจนไม่มีที่เก็บอยู่แล้ว ผลกระทบสแกมเมอร์ จึงไม่ใช่ปัจจัยหลักของ ฮุนเซน แต่นักยุทธศาสตร์อย่าง ฮุนเซน รู้ว่าท้ายสุดต้องจบที่โต๊ะเจรจา ในฐานะที่ตัวเองด้อยกว่า จนกว่า อาวุธน้อยกว่า ความชอบธรรมของประเทศที่ด้อยกว่า ย่อมได้รับความเห็นใจมากกว่า