“ดี้ นิติพงษ์” ฉะนักสิทธิฯไม่รู้กินอาหารอะไร เอื้อเฟื้อคนเดือดร้อนทั่วโลก ยกเว้นประเทศตัวเอง ลั่นรู้จักมั๊ย “ปฏิบัติการจิตวิทยาการรบ”
"ดี้ นิติพงษ์" ฉะนักสิทธิฯไม่รู้กินอาหารอะไร เอื้อเฟื้อคนเดือดร้อนทั่วโลก ยกเว้นประเทศตัวเอง ลั่นรู้จักมั๊ย "ปฏิบัติการจิตวิทยาการรบ"
ข่าวที่น่าสนใจ
15 ตุลาคม 2568 นายนิติพงษ์ ห่อนาค หรือ “ดี้ นิติพงษ์” นักแต่งเพลงชื่อดัง โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊กส่วนตัวว่า เห็นกรณีนักสิทธิมนุษยชน..ที่มักพูดจาสวยงามในเวลาที่คนทั่วไปไม่รู้สึกสวยงามด้วย…เอื้อเฟื้อคนเดือดร้อนทั่วโลกยกเว้นคนในประเทศตัวเอง เอื้อเฟื้อคนร้ายมากกว่าเหยื่อที่ถูกกระทำ บางทีฉันก็นึกไม่ออกว่า…คนเหล่านี้กินอาหารอะไร เติบโตมาอย่างไร มีอายุมาจนป่านนี้ได้อย่างไร ถึงได้มีต่อมอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนคนทั่วไป แล้วเป็นแบบสม่ำเสมอด้วยนะ…แบบว่ากูนึกแล้ว เดี๋ยวยัยนี่ หมอนี่ ต้องโผล่มาแสดงท่ารำเดิม ๆ ในจังหวะแบบนี้
การอยู่ในสังคมโลก….ฉันว่าการเหลือบมองเพื่อนร่วมโลก ทั้งตัวใหญ่ตัวเล็ก ว่าเขาจะคิดยังไงกับการดำเนินชีวิตของเรากับเพื่อนร่วมโลก….นั่นเป็นเรื่องที่ดีงามของผู้เจริญแล้ว…. แต่การเหลือบมองสายตาเค้าว่า…เค้าจะคิดยังไงกะเราหนอ ถ้าเราทำยังงี้ยังงั้น ตลอดเวลา อายเค้า กลัวเค้ามองไม่ดี จนไม่กล้าทำอะไรที่เรารู้สึก ไม่กล้าเป็นตัวของตัวเอง โดยที่ไม่เห็นว่าจริง ๆ แล้ว มันไม่เห็นมีอะไรผิดสักหน่อย……การคิดแบบนั้น มันเป็นวิธีคิดของเด็กขี้แพ้ ใครถุยน้ำลายใส่ ก็ไม่กล้า…จะต่อว่า หรือด่ากลับก็กลัวเพื่อน ๆ หาว่านิสัยไม่ดี
แถมไอ้เพื่อนเหล่านั้น…ที่จริงมันก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไรนักหรอก… มันก็ยุ่งกับชีวิตของมันเองในโลกฝั่งโน้น แต่แค่ชอบเสือกบ้านโน้นบ้านนี้…ด่านั่นวิจารณ์นี่ ถ้าบ้านไหนหงอก็หงอไปตลอดชีวิต บ้านไหนไม่หงอ ถึงจะเป็นบ้านเล็ก ๆ มันก็ไม่ได้จ้ำจี้จ้ำไชอะไร ยกเว้นมันเห็นว่า เป็นประโยชน์ของมันนั่นแหละ มันถึงจะมาเสือกจริงจังทั้งฝรั่งอเมริกา ฝรั่งยุโรป และจีนด้วยแหละ ก็เท่านั้น…
พวกคนไทยที่เอาแต่มาเตือนว่า ให้คอยมองดูสายตาฝรั่ง อย่าทำอะไรตามใจ ต้องเหลือบดูสายตาฝรั่ง ให้มันคอยชี้นำชีวิต…ว่าเราควรจะทำอะไร ถึงจะดูเป็นเด็กดี แม่งน่าเบื่อชะมัดเลยจ้ะ แค่ปฏิบัติการยุทธศาสตร์เชิงจิตวิทยา….เปิดเสียงรบกวนเพื่อไล่ให้ออกจากพื้นที่ ก็แลดูจะเกรงใจสายตาฝรั่ง…อ่านสัญญาประชาคมห่านหอยอะไร…ว่าระวังเราจะผิดนะ เดี๋ยวเพื่อนไม่คบ… เคยได้ยินว่า ทหารอเมริกาก็เคยเอาลำโพง ไปเปิดเพลงร็อคหนัก ๆ ใส่ประเทศอาหรับที่ไหนสักแห่งก็จำไม่ได้…ไม่ยืนยันนะ แต่ที่เห็นชัดคือ เกาหลีใต้ก็ทำแบบนี้ รบด้วยเสียงเพลงดัง เอาลำโพงหันไปหาเกาหลีเหนือ….เกาหลีเหนือก็เอาลูกโป่งใส่ขยะ ให้ลอยมาตกฝั่งเกาหลีใต้….
รบแบบหน่อมแน้มนี่แหละ…ไม่มีใครตาย แต่มันเป็น ปจว. (ปฏิบัติการจิตวิทยา) ของการรบ…..ถ้าไม่รู้จักคำนี้ ก็จงรู้จักเสีย… เรื่องแค่นี้….พวกมึงนั่นแหละ สะดุ้งกลัวฝรั่งอะไร ด้วยผลประโยชน์ หรือด้วยนิสัยเห่อฝรั่ง….ประเทศเล็ก ๆ ในอาฟริกา ในเอเชียกลาง หรือแม้กระทั่งล่าสุด เกาหลี….มันจะทำอะไร มันไม่เห็นต้องเหลือบตาคอยดูพี่ฝรั่งขนาดนี้….. มันแค่มองแบบ เห็นเป็นเพื่อนรุ่นพี่….เกรงใจพอสมควร….ไม่ใช่มองเป็นญาติผู้ใหญ่ว่าจะดุเราไหม… เมื่อไหร่จะเลิกเกรงใจฝรั่ง จีนจามจนตัวซี้ตัวสั่นขนาดนี้….ทั้ง ๆ ที่อยู่ในยุทธภูมิที่มีเสน่ห์ และมีอำนาจต่อรองมาก….
ถ้าเป็นสาวน้อยคนหนึ่ง….สาวไทยชี้นิ้วให้พวกมันเอาใจได้เลยนะ….หายใจลึก ๆ หน่อย….
ไทยนี้รักสงบ…แต่ถึงรบไม่ขลาด ตบเขมรแม่งสักฉาดสองฉาด หรือมากกว่านั้นก็ได้ ถ้ามันตอแยขนาดนี้….
โดยไม่ต้องเหลือบตาดูใครอีกแล้ว…. เมื่อไหร่ที่ได้เปรียบ….เดี๋ยวพวกแม่งก็มาเอาใจเองแหละ…..
ความเข้มแข็งเด็ดขาดที่มีเหตุผลและสามัญสำนึก….ย่อมสมควร.. ความสุภาพ อ่อนโยน อ่อนแอ เกรงใจไปหมด ในเวลาอันควรจะเข้มแข็ง….เป็นอันตรายกับตนเองที่สุด
#ฉันไม่เคยชอบสว.ผู้หญิงคนนั้นเลย
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
