“ศาลฎีกา” ไม่อนุญาต ประกันตัว “เอกชัย” พร้อมพวก ขัดขวางขบวนเสด็จฯ ผิดอาญา มาตรา 110

คดีมีประเด็นที่ต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์และจำเลย ดังนี้

1. จำเลยทราบหรือไม่ว่าขบวนที่ผ่านเป็นขบวนเสด็จ

จากพยานโจทก์หลายปาก เช่น ปาก พ.ต.ท.พิทักษ์ ลาดล่าย ผู้กล่าวหา เบิกความตอบทนายจำเลยถามค้านว่า ช่วงเวลาเกิดเหตุเป็นช่วงที่มีกจะมีการถวายพระราชกุศล ประชาชนทั่วไปอาจทราบจากการฟังข่าว วิทยุ และสื่อต่าง ๆ ได้ มีการประกาศผ่านทางพระราชกิจจานุเบกษา แต่ไม่ได้ประกาศว่าจะเรื่องเส้นทางใด ปกติแล้วขบวนเสด็จใช้เวลาประมาณ 1 นาที แต่ในวันเกิดเหตุใช้เวลานานกว่านั้น แต่จำไม่ได้ว่าจะนานเท่าไร

พ.ต.ท.พิทักษ์ มีภารกิจหลักของพยานคือการถวายอารักขาและดูแลกลุ่มผู้ชุมนุม โดยมีหน้าที่สืบสวน ติดตาม เฝ้าระวังกลุ่มผู้ชุมนุม และยังได้เบิกความว่าในวันดังกล่าวประชาชนผู้รับเสด็จใส่เสื้อสีเหลือง ในขณะที่ผู้ชุมนุมสวมเสื้อหลากสี และก่อนเกิดเหตุผู้ชุมนุมอยู่ฝั่งทำเนียบรัฐบาล

พยานปากอาสาหน่วยวชิรพยาบาล เบิกความว่าในช่วง 17.00 น. มีกลุ่มผู้ชุมนุมและประชาชนผู้รับเสด็จเพิ่มมากขึ้น จึงได้ไปเตรียมช่วยเหลือ กลัวว่าจะเกิดความรุนแรง มีผู้ชุมนุมด่าทอขบวนเสด็จและมีคนไม่ทราบว่าเป็นใครตะโกนว่าไม่ให้ผ่านเส้นทางนี้ มีการดึงดันกันประมาณ 10 นาที ในขณะเกิดเหตุพยายามจำจำเลยที่ 1 (เอกชัย) ได้ จำได้ว่าจำเลยที่ 1 พูดว่าขบวนเสด็จชูสามนิ้ว และมีผู้ชุมนุมอีกหลายคนพูดตามว่าชูสามนิ้ว

รวมถึงในพยานปากอื่นก็มีการเบิกความที่สอดคล้องกัน และยังมีการเบิกกความถึงความสูงของจำเลยว่าจำเลยส่วนใหญ่มีความสูงอยู่ที่ 180-190 ซม. มีเพียงจำเลยที่ 4 สูง 170 ซม. แต่ทั้งหมดสามารถมองผ่านข้ามศีรษะของเจ้าหน้าที่ควบคุมฝูงชนมองเห็นขบวนเสด็จฯ ได้ จึงเชื่อได้ว่าจำเลยทั้งหมดทราบว่ามีขบวนเสด็จของสมเด็จพระราชินีผ่าน

2. ข้อต่อสู้ของจำเลยฟังขึ้นหรือไม่

ที่จำเลยที่ 1 ต่อสู้ว่า ไม่ทราบว่ามีขบวนเสด็จฯ และเคลื่อนไปตามประกาศของแกนนำและได้ยื่นคล้องแขนกับจำเลยอื่นและผู้ชุมนุมเนื่องจากคิดว่าเจ้าหน้าที่ควบคุมฝูงชนจะผลักดันพื้นที่เพื่อสลายการชุมนุม แต่เมื่อเห็นว่าเป็นขบวนเสด็จฯ ผู้ชุมนุมก็ได้ถอยร่นและตนก็ได้ตะโกนบอกให้ผู้ชุมนุมทราบว่ามีขบวนเสด็จฯ

ที่จำเลยที่ 2 ต่อสู้ว่า ในวันเกิดเหตุไม่มีเจ้าหน้าที่แจ้งว่าการชุมนุมไม่ชอบด้วยกฎหมาย ไม่มีเจ้าหน้าที่สั่งให้เลิกการชุมนุม และไม่มีเจ้าหน้าที่แจ้งว่าจะมีขบวนเสด็จฯ ผ่าน แต่เมื่อจำเลยเห็นว่ามีขบวนรถผ่าน แต่ไม่ทราบว่าเป็นขบวนอะไร จึงได้ใช้โทรโข่งประกาศกับฝ่ายผู้ชุมนุม

ที่จำเลยที่ 3 ต่อสู้ว่า เห็นตำรวจยืนคล้องแขนทำให้นึกว่าจะสลายการชุมนุมและเห็นว่ามีคนถูกเจ้าหน้าที่ผลักล้มจึงให้ผู้ชุมนุมนั่งลง เพื่อให้ตำรวจหยุดการกระทำดังกล่าว รวมถึงจำเลยไม่เห็นขบวนเสด็จด้านหลังตำรวจควบคุมฝูงชน

ที่จำเลยที่ 4 ต่อสู้ว่า ได้ไปที่เกิดเหตุเพื่อถ่ายภาพการชุมนุมเพื่อจะขายผลงานอิสระ โดยจำเลยเห็นรถยนต์สีแดงและเห็นผู้ชุมนุมยืนชูสามนิ้ว โดยที่ไม่ทราบว่าเป็นขบวนเสด็จฯ เนื่องจากเห็นเพียงว่ามีตำรวจนั่งในรถดังกล่าว

ที่จำเลยที่ 5 ต่อสู้ว่า ได้ไปร่วมการชุมนุมเนื่องจากอยากลองไปสักครั้ง จำเลยไม่ทราบข้อเรียกร้องของการชุมนุม จำเลยได้ยินจากผู้ชุมนุมพูดต่อ ๆ กันว่าจะกระชับพื้นที่การชุมนุมและเห็นผู้ชุมนุมชูสามนิ้ว จึงไปร่วมชู สามนิ้วด้วย

ตามที่ได้วินิจฉัยไปข้างต้นว่าจำเลยทราบว่ามีขบวนเสด็จของพระราชินีผ่าน แม้จำเลยจะปฏิเสธ ข้อต่อสู้มีเนื้อหาทำนองเดียวกันกับบันทึกคำให้การ แต่จำเลยมาชุมนุมก่อนเกิดเหตุ ทำให้เจ้าหน้าที่หลายคนต้องมาปฏิบัติหน้าที่ตามเหตุการณ์

อีกทั้งศาลอุทธรณ์ได้เปิดคลิปหลักฐานแห่งคดีและเห็นว่าเหตุการณ์ตามฟ้องเกิดขึ้นก่อนมีขบวนเสด็จเพียงเล็กน้อย ในคลิปปรากฏว่าจำเลยที่ 1 เดินมาประกบจำเลยที่ 2 ที่ยืนประชันหน้ากับตำรวจ จำเลยที่ 2 ถือโทรโข่งและพูดประกาศหันไปทางตำรวจ

เห็นว่าจำเลยที่ 1 ที่ 2 และที่ 5 มีเจตนาขัดขวางขบวนเสด็จฯ อย่างชัดเจนยากที่จะปฏิเสธ ส่วนจำเลยที่ 3 ที่อ้างว่าให้ผู้ชุมนุมนั่งเพื่อลดความรุนแรง แต่กลายเป็นการทำให้เจ้าหน้าที่ทำงานยากมากขึ้น จึงเห็นว่าจำเลยที่ 3 จึงมีเจตนาขัดขวางขบวนเสด็จฯ

ส่วนจำเลยที่ 4 เมื่อจำเลยที่ 1 พูดว่าขบวนเสด็จฯ จำเลยที่ 4 ก็เดินเข้าไปและถ่ายภาพ แสดงว่าจำเลยที่ 4 ก็ร่วมขัดขวางขบวนเสด็จฯ ด้วย

ข้อกล่าวอ้างของจำเลยทั้งหมดฟังไม่ขึ้น

ที่ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องศาลอุทธรณ์ไม่เห็นพ้องด้วย พิพากษากลับ เชื่อได้ว่าจำเลยทั้งห้า ทราบว่าเป็นขบวนเสด็จของสมเด็จพระราชินี ทั้งห้ามีพฤติการณ์ขัดขวางขบวนเสด็จ การกระทำความผิดสำเร็จแล้วแต่ไม่บรรลุผลเพราะขบวนเสด็จเคลื่อนผ่านไปได้ จึงเป็นการพยายาม และกลุ่มผู้ชุมนุมมั่วสุมกันมากกว่า 10 คน โดยมีจำเลยที่ 1, ที่ 2 และ ที่ 3 เป็นผู้สั่งการให้กีดขวางการจราจร

พิพากษาว่า จำเลยทั้งหมดมีความผิดในประมวลกฎหมายอาญามาตรา 110 ประกอบมาตรา 80 มาตรา 215 มาตรา 385 และกีดขวางทางจราจร โดยฐานกีดขวางทางจราจรให้ปรับทางพินัย

การกระทำของจำเลยทั้งห้าเป็นการกระทำกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ลงโทษบทที่หนักที่สุดตามมาตรา 110 จำคุกคนละ 16 ปี เพิ่มโทษจำเลยที่ 1 (เอกชัย) รวมตามคำขอของโจทก์ เพิ่ม 1 ใน 3 ลงโทษจำคุกจำเลยที่ 1 รวม 21 ปี 4 เดือน

ส่วนที่ขอให้นับโทษต่อ ในคดีของจำเลยที่ 1 เห็นว่าไม่ได้พิพากษาลงโทษจำคุก ส่วนอีกคดีสิ้นสุดแล้ว จะไม่สามารถนับโทษต่อได้ยกคำขอส่วนนี้

ลงชื่อองค์คณะผู้พิพากษาในชั้นอุทธรณ์ ได้แก่ รังสิชัย บรรณกิจวิจารณ์, ทิวิบูลย์ ปราการพิลาศ และ วีรพงษ์ ศิริกานต์นนท์

หลังศาลอ่านคำพิพากษาเสร็จสิ้น จำเลยทั้งหมดได้ขอตำรวจศาลและเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์เพื่อไปเรียกญาติเข้ามาในห้อง แต่ละรายกอดและร้องไห้ในห้องพิจารณา ส่วนจำเลยที่ 4 ไม่มีญาติมาด้วย จึงต้องโทรหาญาติเพื่อสั่งลาและฝากของไว้กับทนายความ ก่อนทั้งหมดจะถูกนำตัวไปขังใต้ถุนศาล เพื่อรอผลประกันระหว่างฎีกา

ต่อมาเวลาประมาณ 17.30 น. ศาลอาญามีคำสั่งส่งคำร้องประกันตัวให้ศาลฎีกาวินิจฉัย ซึ่งต้องใช้เวลาอีกประมาณ 2-3 วัน ทำให้วันนี้ทั้ง 5 คน ต้องถูกนำตัวไปคุมขังเรือนจำพิเศษกรุงเทพฯ ยอดผู้ต้องขังทางการเมืองจึงเพิ่มขึ้นเป็นอย่างน้อย 53 ราย