ทำไมเขมรและไทยต้องการภูมะเขือ ในทัศนะของผมมองว่าเขาพระวิหาร คือความภาคภูมิใจของฝ่ายกัมพูชา เพราะเป็นเหมือนเครื่องหมายชัยชนะเหนือฝ่ายไทยมาแต่ครั้งอดีตจนถึงปัจจุบันและเรื่องนี้มันเป็นหนามตำใจฝ่ายไทยมาตลอด หากเกิดต้องปะทะกับไทยอีก กัมพูชาเองต้องการหาเส้นทางที่ปลอดภัยสำหรับขนส่งยุทธปัจจัยและทหารขึ้นเขาพระวิหาร แต่ก็รู้ว่าไม่สามารถที่จะผลักดันทหารไทยออกจากบริเวณตีนเขาปราสาทพระวิหารและพื้นที่สูงข่มบริเวณผามออีแองได้ ทำให้บันไดขึ้นเขาที่อยู่ฝั่งตะวันออกจึงไม่ปลอดภัย การที่กัมพูชายึดปลายสุดของภูมะเขือได้ในปี 2554 นั้นหมายความว่าพื้นที่ระหว่างภูมะเขือและพระวิหารก็จะถูกป้องกันไปในตัว ฝ่ายกัมพูชาจึงพยายามสร้างและพัฒนาถนนคอนกรีตขึ้นเขาพระวิหาร บริเวณระหว่างภูมะเขือและเขาพระวิหารจนกลายเป็นเส้นทางหลักในการเดินทาง

ในการรบระหว่างไทยและกัมพูชาในครั้งนี้ ทหารไทยได้เข้ากวาดล้างทหารกัมพูชาที่อยู่ปลายภูมะเขือและสามารถยึดฐานทหารกัมพูชาได้สำเร็จ ชนิดที่ว่าไล่เตะลงภู มีการทำลายกระเช้าและบันไดเพื่อไม่ให้ทหารกัมพูชาขึ้นมาได้อีกต่อไป และผมเข้าใจว่าเส้นทางถนนที่ตัดใหม่หลังปี 2021จากตีนเขาฝั่งเขมรขึ้นมา ทหารไทยก็คงไปวางแนวป้องกันการขึ้นมาของทหารกัมพูชาแล้ว

เมื่อไทยยึดภูมะเขือได้สำเร็จ แน่นอนสิ่งที่ตามมาคือ ตอนนี้เขาพระวิหารของกัมพูชา เหมือนตกอยู่ในวงล้อมฝ่ายไทย โดยฝั่งตะวันออกมีทหารของไทยที่ผามออีแดง ส่วนฝั่งตะวันตกมีทหารไทยอยู่ปลายสุดของภูมะเขือ ส่วนที่อยู่ติดกับดินแดนกัมพูชาคือฝั่งทิศใต้แต่ก็เป็นพื้นที่ลาดชันสูง

สถานการณ์ปัจจุบันของฝ่ายกัมพูชาคือ ไม่มีทางขนส่งยุทโธปกรณ์ ยุทธปัจจัย และทหาร ขึ้นเขาพระวิหารอย่างปลอดภัยอีกแล้ว หากเกิดเหตุการณ์การปะทะกับฝ่ายไทย ผมเชื่อว่าทหารไทยคงไม่มีแผนจะยึดปราสาทคืนมาครับ แต่สิ่งนี้ทำเพื่อกดดันกัมพูชา การที่กองทัพไทยสามารถยึดพื้นที่ขนาบข้างทั้งฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกของเขาพระวิหารได้สำเร็จ เปรียบเหมือนฝ่ายไทยกำลังบีบไข่ฝ่ายกัมพูชาอยู่ครับ ผมเชื่อว่าฝ่ายกัมพูชาคงไม่ยอมจบง่ายๆ ภูมะเขือจึงเป็นหนามยอกใจ ที่ฝ่ายไทยกระทำต่อฝ่ายกัมพูชาในตอนนี้