เปิดความจริงอีกด้าน สาวเล่าระทึก ทะเลสมุยคลั่งกลืนร่างหนุ่มดับ ยันคลื่นดูปกติไม่เห็นธงแดงปักเตือน

ผู้สื่อข่าวจึงทำการสำรวจบริเวณตลอดแนวชายหาดเฉวง พบผู้ประกอบการโรงแรมนำธงสีแดงซึ่งเป็นสัญลักษณ์เตือนนักท่องเที่ยวไม่ให้ลงเล่นน้ำทะเล เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอันตรายกับนักท่องเที่ยว เนื่องจากระยะนี้คลื่นลมในทะเลมีกำลังค่อนข้างแรง จึงคาดว่ากลุ่มนักท่องเที่ยวที่ประสบเหตุอาจคิดว่าการเล่นน้ำทะเลใกล้ๆ ริมหาดมีความปลอดภัย สุดท้ายคลื่นลมกำลังแรงพัดเอากลุ่มนักท่องเที่ยวออกไปในทะเล จนมีผู้เสียชีวิตดังกล่าว

ล่าสุด มีผู้ใช้เฟซบุ๊กหนึ่งในผู้ประสบเหตุดังกล่าว ออกมาเปิดเผยเล่าเหตุการณ์วันที่เกิดเหตุอีกด้านว่า อยากจะขอเล่าเหตุการณ์ตามที่มีข่าวออกมาว่า นทท. ฝ่าธงแดง ลงเล่นน้ำที่เกาะสมุย เมื่อวันที่ 6 เมษายน 2565 อายส์เองเป็นหนึ่งในผู้ประสบเหตุวันนั้นค่ะ พวกเราเสียใจกับการสูญเสียมาก แล้วยิ่งมีข่าวออกมาอย่างนั้น ยิ่งทำร้ายจิตใจคนที่ยังอยู่ รวมถึงครอบครัวมากค่ะ

วันนี้ เลยอยากมาเล่าเหตุการณ์จากมุมของผู้ประสบเหตุในวันนั้น
1. ตอนที่เราจะลงเล่นน้ำ ท้องฟ้าดูสดใส และคลื่นไม่ได้เเรงผิดปกติเลยค่ะ
2. ทางเราไม่เห็นว่ามีธงแดงใดๆปักอยู่เลยในบริเวณที่จะลงเล่นน้ำ (หากมีธงแดงปักอยู่ห่างจากบริเวณนั้นออกไปจริง พวกเราไม่เห็นจริงๆค่ะ)
3. เมื่อจะลงเล่นน้ำ ก็ไม่ได้มีการกล่าวตักเตือนจากใครใดๆ ว่ามีธงแดงนะ เล่นน้ำไม่ได้ เพราะหากมีคนทัก หรือตักเตือน พวกเราฟังอยู่แล้วค่ะ ใครมันจะอยากเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตราย
4. ตอนลงเล่นน้ำช่วงแรกๆ ทุกอย่างดูปกติ คลื่นไม่ได้แรง แต่พอเล่นไปสักพัก คลื่นเริ่มแรงขึ้น และเริ่มดูดพวกเราออกห่างจากชายฝั่งเรื่อยๆ ซึ่งในตอนนั้นพอรู้ตัวว่าคลื่นเริ่มแรง เราก็พยายามจะขึ้นจากน้ำกัน แต่ไปไม่ไหว เหมือนน้ำมันดูดแรงขึ้นเรื่อยๆ
5. ตอนที่กำลังอยู่ในวงคลื่น แล้วพยายามตะเกียกตะกายกลับฝั่งไม่ได้ มีพี่ที่อยู่ใกล้ๆกันพูดเตือนสติกับอายส์ประมาณว่า ว่ายสู้ไม่ไหวหรอก พยายามลอยตัวไว้ (ต้องขอบคุณพี่มากจริงๆ ถ้าไม่ได้คำเตือนสตินั้น อายส์ก็อาจจะไม่รอดมาได้) หลังจากนั้นก้เหมือนปล่อยตัว แล้วภาพตัด

6. มารู้สึกตัวอีกทีตอนสำลักน้ำ (โชคดีที่ตอนนั้นนอนหงายลอยตัวอยู่) แล้วพบว่าตัวเองหลุดจากวงคลื่น ลอยออกมาจากฝั่งไกลมาก พยายามหันไปมองว่าฝั่งอยู่ทางไหน แล้วตีขากรรเชียงไป พร้อมกับตะโกน ‘ช่วยด้วยๆ’ แต่เหมือนยิ่งตีขา ยิ่งวนไปเรื่อยๆ เพราะเหมือนน้ำมันหมุนตัวเราไปเรื่อยๆ จากทิศทางเข้าฝั่ง
7. แรงเริ่มหมด เลยเอาแรงทั้งหมดที่เหลือพยายามพยุงตัวเองให้ลอย และพยายามให้ปากกับจมูกอยู่เหนือคลื่นเล็กๆที่กระทบตลอดเวลา เพื่อให้สำลักน้ำน้อยที่สุด
8. เราแทบไม่เหลือแรงแม้แต่จะชูมือให้คนเห็น มือ แขน ขา ทุกอย่างนิ่ง เพื่อพยุงตัว อย่างเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือตะโกนว่า ‘ช่วยด้วย’
9. จริงๆก็ไม่รู้หรอกนะว่าตะโกนอยู่นานแค่ไหน แต่ในใจตอนนั้นคือ นานนนนนนนมากกกกก แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงว่ามีคนกำลังมาช่วยเลย ทำไงดี ยอมแพ้ดีมั๊ย ตะโกนไปจะมีใครได้ยินไหมนะ หรือเลิกตะโกนดี จะจมก้จม แบบท้อแท้ใจมาก
10. สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า ลองอีกนิด หมดแรงก้ค่อยหยุด พยายามก่อน