จากกรณี “ครูนิคกี้” หรือ น.ส.วิศรุตา ฟอร์ซอง อายุ 36 ปี เจ้าของวิลล่าเกาะสมุย อดีตผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ว่ายน้ำเจ้าพระยา จากอำเภอบางปะอิน มุ่งหน้า อ.พระนครศรีอยุธยา ด้วยระยะทางกว่า 23 กม. เพื่อรำลึกถึงสมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้ป่วยโรคมะเร็ง โรคซึมเศร้า และโรคเครียด ให้มีกำลังใจเข้มแข็งในการต่อกับโรคร้าย และสู้ชีวิต โดยว่ายน้ำออกจากท่าน้ำหน้าวัดนิเวศธรรมประวัติราชวรวิหาร อำเภอบางปะอิน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ตั้งแต่เวลา 07.00 น.
ล่าสุดเมื่อเวลา 14.00 น. วันนี้ (21 มกราคม 2565) น.ส.วิศรุตา ฟอร์ซอง หรือ นิคกี้ อายุ 36 ปี เจ้าของวิลล่าเกาะสมุย เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ ซึ่งหายป่วยจากโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ได้ว่ายน้ำถึงบริเวณท่าน้ำ หน้าวัดวัดพุทไธศวรรย์ อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา แบบไม่หยุดพัก ด้วยระยะทาง 23 กม. โดยใช้เวลากว่า 7 ชั่วโมง โดยมีนายชัชชัย กิตติชัย คณะกรรมการสมาคมอยุธยารวมใจ หน่วยกู้ภัยอยุธยา นำชุดทีมเรือเจ้าพระยา ของสมาคมอยุธยารวมใจ หน่วยกู้ภัยอยุธยา และเจ้าหน้าที่ประดาน้ำ มาคอยดูแลอำนวยความสะดวกตลอดเส้นทาง เพื่อความปลอดภัย
โดยที่ท่าน้ำหน้าวัดวัดพุทไธศวรรย์ มีนางสรัลพัชร ประโมทะกะ รองผู้ว่าราชการ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา พร้อมหน่วยงานที่เกี่ยวข้องให้การต้อนรับ นำช่อดอกไม้ พร้อมกระเช้า ร่วมแสดงความยินดี ที่สามารถทำภารกิจที่ตั้งใจไว้สำเร็จ จากนั้นได้เข้ากราบไหว้ ที่หน้าพระราชานุสาวรีย์ 5 พระมหากษัตริย์ไทย ผู้ทรงมีความสำคัญแก่บ้านเมืองอย่างใหญ่หลวง ได้แก่ สมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 (พระเจ้าอู่ทอง) สมเด็จพระนเรศวรมหาราช สมเด็จพระเอกาทศรถ สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช และพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ซึ่งทางวัดได้จัดสร้างไว้ พร้อมวางพวงมาลาที่ด้านหน้า เพื่อรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณแต่ละพระองค์
น.ส.วิศรุตา กล่าวว่า รู้สึกปราบปลื้มที่เกิดมาเป็นคนไทย ขอแสดงความระลึกถึงด้วยการกระทำไม่ใช่ด้วยคำพูด การระลึกถึงผู้มีพระคุณทั้งหลายถ้าเราได้แต่พูดแล้วไม่ลงมือทำก็จะไม่เห็นรูปธรรม อันนี้ก็เป็นแค่ตัวอย่างนึง ที่ทำให้คนไทยทั้งประเทศเห็น ว่าการระลึกถึงในพระคุณสามารถแสดงออกได้โดยการกระทำ พร้อมฝากเป็นกำลังใจอย่าท้อแท้ ถ้าเราเอาแต่คิด แต่เราไม่กระทำทุกอย่างจะสำริดได้เกิดเป็นรูปธรรมได้ก็ คือ การแอคชั่น เราต้องลุกขึ้นและกระทำ ถ้าเราหาแต่แรงบันดานใจ จากคนอื่นมีได้แต่เป็นเพียงชั่วแว๊บเดียว แต่กำลังใจที่ดีที่สุดคือต้องออกมาจากตัวเองเท่านั้น ถึงจะมีคุณค่าแก่การดำรงชีวิต
